استاد تحریری:

از نظر اسلام آموزش، مقدمه ى دانستن است و دانستن باید مقدمه ى فهمیدن باشد. پس دانستن، هدف نیست؛ بلکه مقدمه ى فهم و فهم حالتى براى انسان است که معانى، واقعیت‏ها و حقایق هستى و نحوه ى ارتباط آن‏ها با مبدأ هستى را خوب درک مى‏ کند و این که انسان براى رسیدن به این مقصود، چه چیزهایى را لازم دارد و از چه چیزهایى واقعا باید پرهیز کند و هدف واقعى دین و معارف آن و دستورهایش چیست؛ زیرا گاهى انسان علومى را مى‏ داند امّا نمى‏ داند چگونه آن‏ها را به کار بندد تا به نتیجه ى واقعى برسد.

از این جهت، عدّه‏ اى که به سوى نفاق رفته و با تداوم بر آن جهنمى مى‏ شوند، این گونه نیست که آگاهى و علم تصوّرى و تصدیقى به واقعیات نداشته اند؛

بلکه #قرآن_کریم مى‏ فرماید: «دل دارند؛ لکن با آن نمى‏ فهمند.» و شاید آگاهى این افراد از عموم مردم ـ که راه و هدف صحیح خود را فهمیده، طبق آن عمل مى‏ کنند و به نتایج سعادتمندانه مى‏ رسند ـ بیشتر باشد.

این #فهم در عبارت‏هاى قرآن و سنت، به فقه (بصیرت در دین) تعبیر شده است. قرآن کریم مردم را به این فهم، همراه با فراگیرى علوم دینى فراخوانده است:
«فَلَوْلاَ نَفَرَ مِن کُلِّ فِرْقَهٍ مِّنْهُمْ طَـآئِفَهٌ لّیَتَفَقَّهُواْ فِى الدِّینِ وَ لِیُنذِرُواْ قَوْمَهُمْ إِذَا رَجَعُواْ إِلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرُونَ»
پس چرا از هر فرقه‏ اى از آنان، دسته‏ اى کوچ نمى‏ کنند تا [دسته‏ اى بمانند و] در دین آگاهى پیدا کنند و قوم خود را وقتى به سوى آنان بازگشتند بیم دهند باشد که آنان [از کیفر الهى ]بترسند؟