مناجات شعبانیه-قسمت هفتم
مناجات_شعبانیه
«وَ اسْمَعْ نِدائِى إِذا نادَیْتُکَ.»
[خدایا!] بشنو فریاد مرا هنگامى که تو را مىخوانم.
فرق ندا با دعا
ندا، خواندنِ با صداى بلند و گاهى خواندن از دور است. امام ـ علیهالسّلام ـ با اظهار این دو فراز، خواسته است انسان چه از دور و چه از نزدیک، چه بلند و چه آهسته، خدا را بخواند؛ زیرا انسان حالات گوناگونى دارد، گاهى خوشحال و گاهى ناراحت است، گاهى مىخواهد به صورت فریاد خدا را بخواند و گاهى به صورت آهسته. حضرت موسى ـ علیهالسّلام ـ با این که به مقام ربوبى معرفت دارد، از حق تعالى
مىپرسد:
«أَقَرِیبٌ أَنْتَ مِنِّى فَأُناجِیَکَ، أَمْ بَعِیدٌ فَأُنادِیکَ؛ فَأَوْحَى اللّه) عزّوجلّ ( إِلَیْهِ: یا مُوسى! أَنَا جَلِیسُ مَنْ ذَکَرَنِى.»
آیا تو به من نزدیکى تا با تو مناجات کنم یا از من دورى تا ندایت کنم؟ پس خداوند ـ عزّوجلّ ـ به سوى او وحى کرد: اى موسى! من همنشین کسى هستم که مرا یاد کند.
دیدگاهها