#سیر_الی_الله
دورى از حسد
«حسد»
به حالت یا صفت تمنّاى #زایل_شدن نعمت از کسى که استحقاق آن را دارد گفته می شود.
این امر ابتدا به صورت خطورهاى ذهنى هنگام دیدن و برخورد با نعمتى که کسى دارد، در #نفس_انسان ایجاد می شود که در این مرحله، هنوز به صورت #صفت_مذموم_نمی_باشد؛
لکن اگر به این وسوسه ى ذهنى توجه و اعتنا کند تا به صورت فکر تبدیل شود (که شیطان نیز آن را تقویت می کند) #صفت_مذموم_می_شود.
از این جهت امام على علیه السّلام در اوصاف علم و عالمان می فرماید:
«وعینه البرائه من الحسد.»
و چشم علم، دورى از حسد است.
این وسوسه ى ذهنى
اوّلاً: به جهت #غفلت از مرتبه ى وجودى خویش به ذهن می رسد که او نیز توان داشتن آن نعمت را دارد،
ثانیا: از #ضعف_ایمان او به خداوند یا #بی_ایمانی اش به او سرچشمه می گیرد که تمامى نعمت ها از جانب او افاضه می شود و به هر انسانى نیز توان رسیدن به نعمت هایش را عطا کرده و او را براى رسیدن به آن‌ها از راه هاى #معقول و #مشروع تأیید می نماید،
از این جهت امام باقر علیه السّلام می فرماید:
«انّ الحسد لیأکل الایمان کما تأکل النار الحطب.»
به راستى حسد ایمان را می خورد، چنان که آتش هیزم را می خورد.
هم چنین امام صادق علیه السّلام می فرماید:
«بپرهیزید که بعضى از شما نسبت به بعضى حسد ورزد؛ زیرا اصل کفر، حسد است.»
شاید مقصود، #کفر_اعتقادى_نباشد ؛
بلکه مقصود، #کفر_عملى_باشد،
از این جهت رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله و سلّم مى فرماید:
«خداوند عزّوجلّ به موسى بن عمران فرمود: به راستى #انسان_حسود نسبت به نعمت من #غضبناک است، #مانع می شود قسمت مرا، که بین بندگانم تقسیم می کنم.»
دیدگاه‌ها