#تائبین

وَ لَا تُعْرِنِی مِنْ جَمِیلِ صَفْحِکَ وَ سَتْرِک
و از لباس زیبای گذشت و چشم پوشی خود عاری‌ام مسازی

ستاریت الهی باید در وجود انسان ظاهر شده، باطن و #ظاهر_اعمال_قبیح را بپوشاند و از بین ببرد؛ زیرا انسان در روز قیامت به #ستاریت خداوند نیازمندتر است. روزی که قبایح انسان برای دیگران و سپس برای خود او برملا خواهد شد و البته این رسوایی برای صاحبش بسیار دردآور و هولناک است.

افرادی که در این دنیا آشکارا گستاخی کرده و آن را مخفی نکرده‌اند و نخواسته‌اند که اعمالشان پنهان بشود، در قیامت همین‌گونه با آن‌ها برخورد می‌شود و اعمالشان آشکار می‌گردد.

عده‌ای دیگر نیز هر چند گناهکارند و اعمال قبیح دارند ولی چون نمی‌خواستند کارهای قبیح آن‌ها ظاهر شده و دیگران نسبت به این اعمال آگاهی پیدا کنند و در همین راستا نسبت به مقام حضرت حق حد و حدودی را رعایت کرده‌اند- اگر اعمال زشت آنان با توبه و مانند آن از بین نرفته باشد- در قیامت آشکار نمی‌شود، اما وقتی متذکر می‌شوند که این کارها را انجام داده‌اند، خود این یادآوری برایشان رنج و عذاب دارد. به همین دلیل است که در ادامه‌ی مناجات این معنا از حق تعالی خواسته می‌شود:
«وَ لا تُعْرِنِی مِنْ جَمِیلِ صَفْحِکَ وَ سَتْرِکَ.»

تقاضای فوق برای از بین رفتن حالت درد و رنجی است که انسان از یادآوری اعمال زشت خویش پیدا می‌کند.

به هر حال #قیامت، جایگاه شهادت بر اعمال است و هر چه انسان مبتلای به شهادت نشود برای او مفید است؛ چه شهادت مکانی باشد و چه شهادت شاهدان.