#تائبین

«الهی! إِنْ کَانَ النَّدَمُ عَلَى الذَّنْبِ تَوْبَهً فَإِنِّی وَ عِزَّتِکَ مِنَ النَّادِمِینَ وَ إِنْ کَانَ الِاسْتِغْفَارُ مِنَ الْخَطِیئَهِ حِطَّهً فَإِنِّی لَکَ مِنَ الْمُسْتَغْفِرِینَ.»

خدایا! اگر پشیمانی بر گناه توبه محسوب می‌شود، به عزتت قسم من از پشیمانان هستم و اگر استغفار از خطیئه، موجب ریزش گناه است، من از استغفار کنندگان درگاه تو هستم.

حالات پشیمانی و طلب مغفرت، هر دو برای انسان لازم است.
مرتبه‌ی اول رجوع عبد، حالت پشیمانی است و پشیمانی، هم بر اثر توجه به گناه و آثار آن؛ و هم در اثر توجه به مرتبه‌ی کسی که مورد نافرمانی قرار گرفته حاصل می‌شود.

این توجه و پشیمانی، مراتبی دارد و هر مرتبه‌ی از آن که برای انسان حاصل شود، مطلوب است و اگر واقعی باشد، #حقیقت_توبه حاصل است و لفظ «اتوب الی الله» یا هر ذکر خاص دیگری را لازم ندارد.

اما به دلیل مشغولیت‌های مختلف، حالت پشیمانی و ندامت کمتر برای انسان حاصل می‌شود.

در این وضعیت، انسان باید به « #استغفار» روی بیاورد تا زمینه ساز حالت پشیمانی گشته و مقداری از کدورت گناه در دل و جان آدمی کاسته شود.