صفت حسد
.
.
.
.
.
#حسد رشک بردن نسبت به نعمتى که دیگران از آن بهرهمند هستند و تقاضاى درونى انسان نسبت به از بین رفتن آن و رسیدن خودش به آن، #نشانه_ی_تامل_نکردن در واقعیات عالم است که: اولاً: خداوند متعال در انسان، توان رسیدن به آن نعمت را گذارده است. ثانیا: دیگران این توان را به کار بسته و به نتیجهى آن رسیدهاند. ثالثا: خداوند نعمتها را براى کسانى که در راه رسیدن به آنها تلاش کنند فراهم کرده است. حالت رشک به صورت طبیعى، ابتدا به شکل وسوسهى ذهنى در نفس انسان خطور مىکند و از #راحت_طلبى اوست که از خودخواهى او ناشى مىشود. و باید از تأثیر این وسوسه در نفس جلوگیرى کرد تا به حالت و سپس به صفت مذموم #حسد نیانجامد. این حالت به طور طبیعى ممکن است نسبت به تمامى نعمتها و براى تمامى افراد ظهور کند؛ لکن امکان ظهورش براى بعضىها بیشتر است که آنها #اهل_علم هستند. امام باقر علیهالسّلام مىفرماید: «بندهاى عالم نمىشود، مگر این که نسبت به بالاتر از خویش حسد نورزد.» اگر این حالت در عالم ایجاد شده و به عمل منجر شود، به گونهاى که براى از بین رفتن موهبت الهى علم یا تأثیر آن، از طرف مقابل #کوشش کند و از این کار نیز توبه نکند، اهل #جهنم خواهد شد رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم مىفرماید: «شش نفر قبل از حساب، به واسطهى شش چیز وارد جهنم مىشوند… و عالمان، به واسطهى حسد.» برگرفته از کتاب گام های آغازین سلوک
.
.
.
.
دیدگاهها