پس از این‏ که ایمان با:
۱⃣ تداوم بر اعمال صالح
۲⃣ و ادای مستحبات
۳⃣ و اتصاف به اوصاف حسنه تقویت یافت و پرده‏ های ظلمانی بین عبد و خدای متعال کنار رفت
بنده برای مراتب بالاتری از قرب الهی، که همان قرب نوافل است، قابلیت می‏‌یابد و درحقیقت به شهود قلبی توحید افعالی و اسماء و صفاتی نایل می‏‌شود

که به سبب تصرف خداوند در وجود او و گشودن بینایی قلبش به مشاهده‌ی مرتبه‏‌ای از ملکوت، که همان انتساب حقیقی افعال و اوصاف کمالیه‌ی موجودات خویش به حق‏ تعالی است، حاصل می‏‌شود.

قرآن کریم از چنین حالتی، و نیز حالتی که پس از این بیان می‏‌شود، به خلوص و صلوح تعبیر می‏‌فرماید:
«وَاذْکُرْ عِبَادَنَا إبْرَاهِیمَ وَإِسْحَقَ وَیَعْقُوبَ أُوْلِی الْأَیْدِی وَالْأَبْصَارِ ۞ إِنَّا أَخْلَصْنَاهُم بِخَالِصَهٍ ذِکْرَى الدَّارِ»
و یاد کن ای پیامبر! بندگان ما ابراهیم و اسحاق و یعقوب را، که صاحبان قدرت و بینایی بودند، زیرا آنان را به سبب یاد خالص سرای (باقی) آخرت خالص گرداندیم