#تائبین

فَإِنْ طَرَدْتَنِی مِنْ بَابِکَ فَبِمَنْ أَلُوذ

پس اگر مرا از درگاهت برانی به سوی چه کسی رو آورم؟

حقیقت پناه بردن به درگاه الهی

همه‌ی امتیاز انسان به میزان درک‌های صحیح از حق تعالی و روابط با اوست و عمل آدمی هم بر اساس همین درک‌ها شکل می‌گیرد. به همین جهت وقتی انسان با اسباب و مسببات عادی این عالم مواجه می‌شود، باید کسی را که مسبب اصلی است خداوند بداند و مراقب باشد که اسباب و مسببات عادی، او را به غفلت نکشاند و یقین داشته باشد که خدای متعال پناه همه‌ی موجودات است.

بر اساس این دیدگاه توحیدی خدای متعال همه‌ی موجودات را از هر امر ناگوار مناسب با خودشان پناه می‌دهد و انسان نیز در پناه عمومی حق قرار دارد.‌ اما انسان در قالب مناجات، پناه خاصی را از ذات مقدس الهی طلب می‌کند که برای غیر انسان متصور نیست و آن، پناه جستن به خداوند از کدورت‌های روحی و طهارت از آلودگی‌های قلبی است.