تائبین
#تائبین
الهی! هَلْ یَرْجِعُ الْعَبْدُ الْآبِقُ إِلَّا إِلَى مَوْلَاهُ؟ أَمْ هَلْ یُجِیرُهُ مِنْ سَخَطِهِ أَحَدٌ سِوَاهُ؟
خدایا! آیا بنده فراری جز به مولایش رجوع میکند؟ آیا غیر از مولاچه کسی میتواند او را از غضب مولایش نجات بدهد؟
مواقعی که انسان در حالاتی مانند بیماری؛ #کسالت_روحی؛ احتضار و غیره نمیتواند حرکت و فعالیت داشته باشد، توجه او به موانع و ضعف خویش بیشتر میشود و بسیار لازم است در این حالات ضعف و ذلت خویش را در برابر قدرت و عزت حق بسنجد و پیوسته متذکر باشد.
تا بعد از بروز چنین حالاتی، احساس قوت و به تبع آن نافرمانی نکند و توجه به استقلال خود پیدا ننماید و خود را بی نیاز از رجوع به مولا نداند.
حضرات ائمه(علیهمالسلام) با این بیانات تلقین میکنند که انسان باید از غفلتهایی که به وجود آمده اظهار پشیمانی کند. البته غفلتها به لحاظ درجهی ایمانی افراد مراتبی دارند، چنان که برای انبیا(ع) به لحاظ مقام و مرتبهی نبوتشان غفلت بهگونهای متفاوت حاصل میشود.
حضرت یونس(ع) به لحاظ مرتبهی نبوت خود پس از پشیمانی به درگاه حق اظهار میدارد:
{ لا إِلهَ إِلاَّ أَنْتَ سُبْحانَکَ إِنِّی کُنْتُ مِنَ الظَّالِمین}
(خداوندا!) جز تو معبودى نیست! منزّهى تو! من از ستمکاران بودم!
چنین اظهاری، رجوع به خداوند است مانند این که بیرون آمدن از شهر را (پس از اعلان نزول عذاب بر قوم از جانب خداوند) برای خود فرار از انجام ماموریت تلقی کرده است. با این دیدگاه و با توجه خاص به مقامات #ولایت_الهی که هیچ موجودی در هیچ شأنی از شئون وجودی از تحت ولایت و سرپرستی حق تعالی خارج نیستند حتی کافران و معصیت کاران- عبارات فوق را میفرماید و پس از این اقرار عمیق، خداوند میفرماید:
{ فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّیْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنین}
ما دعاى او را به اجابت رساندیم؛ و از آن اندوه نجاتش بخشیدیم؛ و اینگونه مؤمنان را نجات مى دهیم!
دیدگاهها