تائبین

۱۰ بهمن ۱۴۰۲ 4539

#تائبین

اَسْأَلُکَ یَا غَافِرَ الذَّنْبِ الْکَبِیر!ِ وَ یَا جَابِرَ الْعَظْمِ الْکَسِیر!ِ أَنْ تَهَبَ لِی مُوبِقَاتِ الْجَرَائِرِ وَ تَسْتُرَ عَلَیَّ فَاضِحَاتِ السَّرَائِر

گناه علاوه بر آثار ظاهری و عقوبتی که بر انجام آن مترتب می‌شود، تأثیر سوئی نیز در باطن انسان دارد، اگرچه انجام گناه عمدی، خود حکایت از سوء باطن و نوعی عناد و دشمنی با مولا می‌کند.
از آن‌جا که در این مناجات‌ها، اموری از خداوند تقاضا می‌شود که لازم است در وجود انسان تحقق یابد، هم از بین رفتن آثار سوء اعمال قبیح طلب شده و هم #ستاریت حضرت حق نسبت به گناهان و جنبه‌های باطنی آن.
یکی از راه‌های ارتباط با ذات اقدس الهی این است که ابتدا خدای متعال به کمالات لایق او ستایش شود و آن‌گاه به درگاه او عرض نیاز گردد.
آن‌گاه حالت خود را در مواجهه‌ی با لغزش‌ها به حق تعالی با کلمات «وا اسفاه! والهفاه!» ابراز می‌داریم. این کلمات، از ناحیه‌ی کسی صادر می‌شود که در یک تنگنایی قرار گرفته و طالب چاره جویی است و بیش‌تر تنگناهای انسان نیز در حقیقت همان آلودگی‌ها و لغزش‌های عملی و روحی اوست. سپس با ذکر اوصاف جمیل حق مانند: «‌ای بخشنده‌ی گناه کبیر! و ‌ای جبران کننده‌ی استخوان شکسته!» تقاضای خود را از او مطرح می‌کنیم.

دیدگاه‌ها

تماس با ما