#تائبین
وَ لَا تُعْرِنِی مِنْ جَمِیلِ صَفْحِکَ وَ سَتْرِک

و از لباس زیبای گذشت و چشم پوشی خود عاری‌ام مسازی

لزوم اعتدال در #عفو

پیامبر بزرگوار اسلام(ص)هنگام فتح مکه دشمنان خویش را عفو فرمود. حضرت با روحیه‌ی کریمانه‌ی خویش بخشش عام نمود با این که بعضی دشمنان آن حضرت در چهره‌ی نفاق، دشمنی‌های مختلفی داشتند. ابوسفیان و امثال او به حسب ظاهر، اسلام آوردند و باطناً کافر بودند، اما حضرت هرگز این نفاق باطنی را به رخ آنان نمی‌کشید. سیره‌ی آن حضرت و اوصیای طاهرینش(ع)در زندگی عملی بهترین درس است تا انسان در اموری که جنبه‌ی شخصی دارد،‌ این‌گونه برخورد کند.

چنان که حضرت امام علی(ع) می‌فرماید:

«إِذَا قَدَرْتَ عَلَى عَدُوِّکَ، فَاجْعَلِ الْعَفْوَ عَنْهُ شُکْراً لِلْقُدْرَهِ عَلَیْه.»

هنگامی که بر دشمن خود قدرت پیدا کردی، عفو از او را شکر برای قدرت پیدا کردن بر او قرار بده.

حضرت #امام_حسین(ع) نیز می‌فرماید:

«إِنَّ أَعْفَى النَّاسِ مَنْ عَفَا عِنْدَ قُدْرَتِهِ.»

با عفوترین مردم کسی است که هنگام قدرت پیدا کردن عفو کند.

البته اگر در اموری که جنبه‌ی اجتماعی و حکومتی دارد، گناهی یا لغزشی انجام شد و به اثبات رسید باید حدود الهیه بر طبق دستور شرع جاری شود. اگر عفو از گناهان موجب می‌شود که او گستاخ شده و لغزش‌هایش فراگیر شود و جامعه را فاسد گرداند، عفو نسبت به او معنا ندارد.
حضرت امام علی(ع) می‌فرماید:

«الْعَفْوُ یُفْسِدُ مِنَ اللَّئِیمِ بِقَدْرِ إِصْلَاحِهِ مِنَ الْکَرِیم.»

عفو و بخشش به اندازه‌ای که انسان کریم را اصلاح می‌کند، انسان پست را فاسد می‌گرداند.