#مناجات_شعبانیه

«وَ اسْمَعْ دُعائِى إِذا دَعَوْتُکَ.»

[خدایا!] دعاى مرا بشنو هنگامى که تو را مى‏خوانم.

حقیقت تقاضاى شنیدن خداوند/دعا

بنده به هر اندازه حق تعالى را بخواند، به همان اندازه او را درک کرده است.

اگر بنده در حال دعا، به غیر حق سبحانه توجه داشته باشد، در حقیقت او خوانده نشده است، در حالى که غیر او هم مستقلاً وجود ندارد و کاره‏اى نیست، پس در حقیقت به باطل توجه کرده است، با این که باطل در عالم واقعیت ندارد: «وَ مَا یُبْدِئُ
الْبَـطِـلُ وَ مَا یُعِیدُ»[۱]؛ (و [دیگر] باطل از سر نمى‏گیرد و برنمى‏گردد.) زیرا آن چه واقعیّت دارد حق است و موجودات نیز از حق شروع شده و به حق برمى‏گردند:

«إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّـآ إِلَیْهِ رَ جِعُونَ»[۲]

ما از آنِ خدا هستیم، و به سوى او باز مى‏گردیم.

بنابراین، اگر دل، هنگام خواندن خداوند متوجه او باشد بر طریق حق قدم برداشته و خواندن انسان، واقعى خواهد بود و حق تعالى نیز به بنده‏اش توجه ویژه خواهد داشت.

[۱]. سوره‏ى سبأ، آیه‏ى ۴۹.

[۲]. سوره‏ى بقره، آیه‏ى ۱۵۶.