مناجات_شعبانیه

«وَ اسْمَعْ نِدائِى إِذا نادَیْتُکَ.»

[خدایا!] بشنو فریاد مرا هنگامى که تو را مى‏خوانم.

فرق ندا با دعا

ندا، خواندنِ با صداى بلند و گاهى خواندن از دور است. امام ـ علیه‏السّلام ـ با اظهار این دو فراز، خواسته است انسان چه از دور و چه از نزدیک، چه بلند و چه آهسته، خدا را بخواند؛ زیرا انسان حالات گوناگونى دارد، گاهى خوشحال و گاهى ناراحت است، گاهى مى‏خواهد به صورت فریاد خدا را بخواند و گاهى به صورت آهسته. حضرت موسى ـ علیه‏السّلام ـ با این که به مقام ربوبى معرفت دارد، از حق تعالى
مى‏پرسد:

«أَقَرِیبٌ أَنْتَ مِنِّى فَأُناجِیَکَ، أَمْ بَعِیدٌ فَأُنادِیکَ؛ فَأَوْحَى اللّه) عزّوجلّ ( إِلَیْهِ: یا مُوسى! أَنَا جَلِیسُ مَنْ ذَکَرَنِى.»

آیا تو به من نزدیکى تا با تو مناجات کنم یا از من دورى تا ندایت کنم؟ پس خداوند ـ عزّوجلّ ـ به سوى او وحى کرد: اى موسى! من هم‏نشین کسى هستم که مرا یاد کند.