#سیر_الی_الله

رابطه‏ى عبادت و عبودیّت

عبودیّت، روح و جانى است که باید در جسد اعمال و فعالیت‏هاى انسان تجلّى کند تا کارهاى وى ارزش یابد. اعمال و رفتار انسان بدون جهتِ عبودى، پوسته‏اى خشک و بى‏ارزش است که در آستان الهى آن را به چیزى نمى‏خرند و اثرى نیز در تکامل صاحب آن ندارد.

شؤون فردى، اجتماعى، سیاسى، خانوادگى، اقتصادى، عبادى، هنرى و عاطفى، از جمله شؤونى است که عبودیّت حق تعالى مى‏تواند در آن تجلّى نماید و به آن روح دهد که آن، تنها با اطاعت از دستورهاى الهى در این شؤون محقّق مى‏شود، اگرچه در انجام آن‏ها، قصد قربت نداشته باشد، لکن اگر بخواهد این اطاعت، تأثیر تقرّب بیشترى به حق تعالى داشته باشد، باید به قصد قربت و بدون ریا و اغراض دنیایى انجام دهد تا عبادت نیز محسوب شود.

بنابراین عبادت، بخشى از اعمال انسان را تشکیل مى‏دهد که نحوه‏ى انجام آن ازسوى خداوند متعال تبیین گردیده و لازم است در آن، قصد قربت وجود داشته باشد و در اصطلاح به آن‏ها «عبادات» گفته مى‏شود، مانند نماز، روزه، حج، زکات، خمس، صدقه و دعا، در برابر معاملات و دیگر واجبات و دستورات شرعى. عبادت هنگامى کاملاً اثرگذار و با ارزش است که در راستاى عبودیّت حق تعالى، توجه خالصانه به او و اظهار خضوع آگاهانه و تسلیم در برابر او و اولیایش ـ علیهم‏السّلام ـ قرار گیرد.