#سیر_الی_الله

رابطه‏ى عبادت و عبودیّت

عبادت با اطاعت صحیح و خضوع باطنى در شؤون گوناگون زندگى از حق تعالى، #پرده‏ها­_و_حجاب‏هاى موجود بین خالق و مخلوق را برمى‏دارد تا آن جا که سالک، به مشاهده‏ى جمال محبوب نایل گردد و همان عبادتى که تاکنون نردبان ترقّى و #تکامل_سالک محسوب مى‏شد، در این مرتبه، دریچه‏ى مشاهده‏ى اسماى جمالى و جلالى حضرت حق ـ جلّ‏ذکره ـ مى‏گردد و به واسطه‏ى عبادت، در #عالم_ملکوت سیر مى‏نماید.

به همین جهت به امام على ـ علیه‏السّلام ـ در نماز، حالت غشوه دست مى‏داد و نیز حضرت امام سجاد ـ علیه‏السّلام ـ هنگام نماز، از خود بى‏خود مى‏شد و حضرت امام صادق ـ علیه‏السّلام ـ در حال نماز، مدهوش گردید و چون مردم علت آن را پرسیدند فرمود: «همواره آیات قرآن را در نماز تکرار نمودم تا آن که آن را از گوینده‏اش شنیدم.»

پس ادّعاى برخى از #عارف_نمایان که ظاهر شرع را از باطن آن و شریعت را از طریقت تفکیک مى‏کنند و انجام عبادت را تا قبل از رسیدن به مقام یقین لازم مى‏دانند ولى پس از آن، انجام اعمال عبادى را لازم نمى‏دانند، اشتباه و سخیف است؛ زیرا پس از رسیدن به مقام یقین، حقیقت عبادت که انس با محبوب و بهره‏مندى از اسماى جمالى و جلالى او است، آغاز مى‏گردد و تا این مرتبه، حقیقت عبادت و بندگى ظهور نیافته بود. به همین جهت واصلان حقیقى و راه‏یافتگان به کوى دوست به عبادتِ پروردگار عشق مى‏ورزند و هرگز از آن، احساس خستگى و ملال نمى‏نمایند.