#تائبین

«الهی! إِنْ کَانَ النَّدَمُ عَلَى الذَّنْبِ تَوْبَهً فَإِنِّی وَ عِزَّتِکَ مِنَ النَّادِمِینَ وَ إِنْ کَانَ الِاسْتِغْفَارُ مِنَ الْخَطِیئَهِ حِطَّهً فَإِنِّی لَکَ مِنَ الْمُسْتَغْفِرِینَ.»
خدایا! اگر پشیمانی بر گناه توبه محسوب می‌شود، به عزتت قسم من از پشیمانان هستم و اگر استغفار از خطیئه، موجب ریزش گناه است، من از استغفار کنندگان درگاه تو هستم.

در روایات وارد است که حضرت رسول اکرم(ص) از هر مجلس بر می‌خواستند ۲۵ مرتبه #استغفار می‌کردند و در بعضی از روایات تعداد استغفار حضرت را هفتاد تا صد مرتبه نیز شمرده‌اند که نشانه‌ی کثرت است.

توجهات دنیایی و روزمرگی‌ها و دل مشغولی‌ها به طور طبیعی برای انسان کدورت به وجود می‌آورد و به همین جهت انسان هرگز نباید از استغفار #غافل شده به بهانه‌ی عدم وجود شرایط استغفار، از آن دست بکشد؛ زیرا شرایطی که برای استغفار ذکر شده است، دست‌یابی به توجه حقیقی است.
اما در مجموع، ائمه‌ی اطهار(ع) به تناسب حالات مختلف انسان دستورات متفاوتی داده‌اند و هدف عمومی این است که انسان از تمامی امور در طول زندگی مطلوب بهره‌مند شود.

در این مناجات هم‌نوا با #سید_عابدان، حضرت امام سجاد(ع) به خداوند متعال عرض می‌کنیم:

«الهی! هَلْ یَرْجِعُ الْعَبْدُ الْآبِقُ إِلَّا إِلَى مَوْلَاهُ؟»

معبود من! آیا بنده‌ی فراری جز به مولایش رجوع می‌کند؟

روشن است بنده با کارهای خلاف و #تمرد_و_طغیان، از حیطه‌ی حاکمیت مولا فرار کرده است هر چند هرگز نمی‌تواند از تحت حاکمیت تکوینی حق خارج شود؛ چرا که همواره از جانب او فیض هستی و شئون هستی را دریافت می‌دارد.

مولی المتقین و #امام_العارفین حضرت امام علی(ع) در دعای کمیل این‌گونه ناله سر می‌دهد:

«اللَّهُمَّ! عَظُمَ سُلْطَانُکَ وَ عَلا مَکَانُکَ وَ خَفِیَ مَکْرُکَ وَ ظَهَرَ أَمْرُکَ وَ غَلَبَ قَهْرُکَ وَ جَرَتْ قُدْرَتُکَ وَ لا یُمْکِنُ الْفِرَارُ مِنْ حُکُومَتِک.»
همین توجهات، موجب شرمندگی بنده خواهد شد؛ زیرا مشاهده می‌کند با اموری که از جانب مولا به او افاضه شده و با نعمت‌های مولای خویش، به مخالفت با او پرداخته است.