#تائبین

وَ لَا تُعْرِنِی مِنْ جَمِیلِ صَفْحِکَ وَ سَتْرِک
و از لباس زیبای گذشت و چشم پوشی خود عاری‌ام مسازی

حالت ذلت مؤمنین، حالت ذلت ممدوح و شیرینی است که برای عموم مؤمنین در برابر حق تعالی لازم است؛ زیرا این ذلت مطلوب، شخص را به خداوند نزدیک می‌کند. به همین جهت برخورد خداوند با مؤمنان در #قیامت متفاوت است. در روایت است که روز قیامت، خداوند به بنده‌های مؤمن اعمال آنان را نشان می‌دهد و می‌فرماید که این کارها را کردی اما ما آن را پوشاندیم.
چنین تذکری برای آن است که بنده بیش‌تر به نقص خود و کمالات حق تعالی توجه پیدا کند و قدر خدا را بیش‌تر بداند.

انسان مؤمنی که پیوسته #مراقبت داشته تا جانب ربوبیت خدای متعال بیش‌تر حفظ شود، قطعاً مورد لطف فزون‌تر خدای متعال قرار خواهد گرفت، هر چند لغزشی هم از افراد سرزده باشد.

بنابراین #ستر_جمیلی که از خدا طلب می‌شود، آن است که نسبت به خود عبد نیز عنایتی صورت بگیرد تا این حالت سرشکستگی را پیدا نکند و غم و غصه نداشته باشد. البته در بهشت، هر کسی در هر درجه‌ای که هست ناراحتی نخواهد داشت و اگر مقامات بالاتر را نیز مشاهده کند دچار حسرت نمی‌گردد؛ چون ظرفیتی ندارد که بالاتر را تقاضا نماید و بر اثر درک نرسیدن به آن مقام دچار ناراحتی شود.

اما این حالت رنج و حسرت در دنیا قابل تصور است. بعضی از کسانی که دستشان از امور مادی کوتاه است همواره در آتش حسرت می‌سوزند و همواره بالاتر را نگاه کرده و حسرت می‌خورند! به همین جهت سفارش اولیای دین آن است که اگر می‌خواهی در امور دنیایی راحت‌تر زندگی کنی، بالاتر از خود را نگاه نکن و به پایین‌تر از خود بنگر.

اما در #مسائل_معنوی قضیه بر عکس است و انسان باید همواره به بالاتر از خود بنگرد تا حرکت او در جهت کسب کمالات زیاد شود. در هر حال باید تا فرصت باقی است کاری کرد و آستین همت را بالا زد و به مجاهده‌ی نفس و تهذیب و کسب کمالات پرداخت تا بتوان به جایگاهی که مناسب مرتبه‌ی وجودی خویش است در #بهشت دست یافت والا در روز قیامت، وقتی انسان خطاکار به جهنم می‌رود، همین جایگاه بهشتی او را به او نشان می‌دهند تا بیش‌تر در آتش حسرت بسوزد؛ چرا که مقتضای جهنم ناراحتی و رنج است.